Shpesh kaloj në Pedonalen e Tiranës, sidomos kur është vjeshtë dua me çdo kusht të kaloj aty për dy arsye..vjeshtën e artë dhe vajzën me violinë. Ja di emrin e njoh mirë, e njoh deri në dhimbje po asaj i dua buzëqeshjen e bukur sytë e zinj shprehës, ëndërimtar lutës kurajoz..eh sytë e saj të bukur të zinj si dy thënjgjinj të zinj…Edhe po tç mos dua tç ndalem, ajo luan sapo mç shikon mua melodi qç i kompozon nç cast e me buzen ne gaz me thote e luajta per ty..Ajo eshte elegante e brishte une bisedoj me te ne kembe pa ja ngrene kohen e punes..sepse ajo ate e ka pasion profesion mundesi per te jetuar..Ajo eshte vajza e tingujve qe qajne..violina e saj ka nje tingull melankolik vajtues…Ne perqafohemi si dy mike te mira qe e kuptojne njera-tjetren me sy me nje veshtrim.Te dyja buzeqeshim dhe mua me duhet ti le dicka per melodin e trishte e ajo vazhdon te luaj duke mos e nderprere tingullin e dhimbjes i cili mbush pedonalen e shpetndahet ne gjithe hapesiren aty ..Mireutakofshim e dashur ne pranvere pse jo ndoshta nje dite do te jesh ngritur ne skene e do luash tinguj gazmore per mua…Tingujt me shoqerojne dhimbja e saj me vjen pas ..jo vetem per vajzen me violine po per te gjitha femrat qe vuajne vuajne e s.dihet fati i tyre…Tingujt behen me te padegjueshem dhimbja thellohet..
