Rrëfimin i një vajze kosovare nga rrethina e Anamoravës, e cila ishte rrëmbyer nga i fejuari i saj për ta dërguar në luftën e Sirisë. Pasi që u dashurua në të ajo pranoi të fejohej duke i besuar atij se do të krijoj një jetë të re më të.
Mirëpo qëllimi i tij siç tregohet në rrefim ishte që vajzën ta trafikonte deri në Siri ku atje ajo do t`i shërbente xhihadistëve duke u mbajtur si robëreshë.
Për “përvojat” e saj që siç i quan ajo të tmerrëshme më poshtë japimim rrëfimin e plotë. Për shkaqe sigurie për këtë vjazë jemi të obliguar që si redaksi ta mbajmë emrin anonim.
U njoftova me një djal, kur u njoftuam ai me tregoi që falet edhe është njeri fetar mua s’me pengonte aspak pasi që edhe unë i përkas të njëjtës fe. Pas pak kohesh ai kërkoj të fejohemi , me shumë vështërsi nga familja ime ne arritëm te fejoheshim. Një muaj pas fejesës ai me kërkoj të shkojmë bashkë në pushime tri ditore kinse për në Shqipëri edhe une pranova.
Në orën 8:00 të mengjesit ne u nisëm nga Prishtina për në Shqipëri me autobus. Gjithçka ishte në rregull deri sa kaluam kufirin shqiptaro – shqiptar. Posa hymë në Shqipëri ne ndaluam ne një vend ku as vet se kam idenë se ku ishim, mirëpo e di qe nuk kishte asnjë shënjë të vëndosur se ku ndodhemi ,ishte një vend larg nga qyteti me një fjalë një fshat i braktisur i Shqipërisë.
E pyeta pse zbritëm këtu me tha do vi një shok për të na marrë . Pas 20 minutave para nesh ndaloj një minibus me ngjyrë të kaltër të mbyllur,u hap dera edhe para vetes me doli një femër me mbulesë e shoqëruar nga një djal në afërsi të saj, posa hypa në minibuss pashë edhe disa femra të tjera te mbuluara. Ishin vetëm edhe dy karrige për ne dyve të lira. Pasi u ulëm i thashë pse hipem këtu? Ai më bërtiti për herë të parë në jetën e tij “ Mbylle gojën!”. U shtanga dhe fillova të dridhem , dëshiroja të mendoja se çdo gjë po shkon në rregull mirëpo realiteti ishte krejtesisht tjeter, rrëfen vajza me sy të përlotur.
Minibusi vazhdonte të ecte papritmas i fejuari im mori çantën që e kishte me vete e që unë mendoja që ishin rrobat e tij dhe gjërat për pushime, hapi çantën dhe nxori një shami të zezë dhe një mantillë të zezë të gjatë dhe me tha vishe.
– “ Çka janë këto?” – i thashë
– “ Vishe edhe mos fol as një fjal ose bëhet më keq”- më tha ai
Përballë meje qëndronte një tjeter femër e cila posa me pa në sy fillojë të qante, atëherë e kuptova që diqka është jashtë normales, deri sa shikoja atë tek qante edhe mbaja ato rroba në dorë e dëgjova përseri një të bërtitur të madhe: “Vishe të thashë” e vesha at rrobë të zezë dhe e lidha atë shaminë e madhe të cilën se kisha idenë se si lidhet. Shoferi dhe dy të tjerë të ulur përpara bisedonin vazhdimisht në mes veti dhe komunikonin në telefon herë pas here. Isha tmerrësisht e trishtuar dhe fillova të qaj në vete. I fejuari im vetëm me shikonte dhe nuk fliste asgjë .nuk mund të shikoja nga dritarja pasi që xhamat ishin krejt zi nga mbrenda dhe nuk shihej asgjë, thjesht ne nuk e dinim se ku po shkonim .
Pas pothuasje katër a po pesë orë rrugë minibusi ndaloi ,zbriti shoferi dhe njëri nga ata që ishte i ulur përpara. Dëgjoja vetëm zëra të cilët bisedonin mirëpo pa dëgjuar mirë fjalët njeri hapi derën dhe i tha një tjetrit që ishte mbrenda me ne, mbledhi dokumente. Pasaporten time e kishte i fejuari, ai i dorzoj dokumentet e të dyve dhe kështu vepruan të gjithë. Pas 30 minutash ata hypën në minibus dhe filloj përseri udhëtimi jonë i tmerrshëm. S`munda të durohem dhe i thash të fejuarit tim pse nuk na i kthyen dokumentet atëhere ai me kapi për qafe duke me shtrënguar fort dhe me tha: “Edhe një fjalë e flet do të mbys dhe do te hedh jashtë” . Ne në bus ishim tetë femra dhe 12 meshkuj, atëherë kuptova që ne ishim viktima mirëpo nuk e dija se ku po shkojmë, por pasi që kam dëgjuar për trafikimin mendova se do të na çojnë në Itali për të na shitur ndonjë organ apo edhe për prostitucion.
Tani me ishte natë, gjë që dallohej vetëm nga xhami i parë i minibusit pasi të tjerët ishin krejtsisht të mbyllur . Pas një periudhe të gjatë pothuajse disa orëshe kuptova që ne ishim ne Greqi, dëgjova duke biseduar at personin që ishte para meje me atë që ishte pas meje, i fejuari im ishte në gjumë dhe pothuajse të gjithë filluan të flinin . Mbylla sytë edhe un, mirëpo isha e zgjuar vetëm deshiroja të degjoja se çka po ndodhë ndojnjë fjalë edhe pse ishte shume e vështirë pasi që ata komunikonin me zë të ulet . Shoferi i autobusit kërkoi që të zëvendsohej pasi ishte i lodhur,tani po voziste ai që ishte i ulur pranë tij , i cilli vazhdimisht po mbante lidhjet me dikend në telefon. Pas pak kuptova nga biseda e atyre dyve që ne ishim në Greqi. Fillova të kotem dhe me kishte nxenë gjumi, isha e lodhur e trishtuar e demoralizuar,…….
Po dëgjoja vetem një zë “hajde qu” mundohesha t`i hap sytë mirëpo ishte e kotë ,me kokën e mbështeur në dritare me çanten poshtë këmbeve të ejtura nga këpucet “Quuu” më bërtit prapë ,kur shikoj nuk ishte i fejuari im por një pasagjer tjetër. U zgjova dhe porsa zbrita ishte një anije e vogël para nesh,, ato vajzat që ishin me mua gati se te gjitha kishin hipur. Hipa edhe unë, në anije ishin do shkallë të cilat të çonin poshtë anijës, kur hyra pashë vetëm vajzat të cilat kishin qenë edhe në minibus. Ishte errësirë dhe vetëm një dritare e vogël bënte dritë. Deri më tani nuk kisha komunikar asnjherë me vajzat që ndodheshin në rrugtim me mua, nuk e dija as çka janë as nga janë as kush janë, ateherë njera filloj të fliste me zë të ulët: “po na çojnë në Siri” O Zot toka dhe qelli ranë mbi mua. Një tjetër fillojë të bërtiste me zë të qante kur papritmas u hap ajo dera e vogël dhe njëri nga ta na tha: “Nëse vetëm edhe një zë e ni do të ju vras të gjithave” Pas pesë minutave njëra e pyti atë që i tha po shkojmë ne Siri: “Ku dëgjove ti? “degjova unë”- tha. Të gjitha vajzat qanin qaja edhe une mirëpo tani na gjendeshim në mes të detit për rrugtim në Turqi. Ata na dhanë nga një bukë të vogël dhe nga një pashtetë për të ngrënë sepse ishim terësisht të lodhura edhe të uritura pasi që ushqimin që kishim me vete gjysmën e pjesës e kishin marrë kurse ne hengrëm vetëm nga pak sa të qëndronim në bus.
Nga kjo turturë e pandalshme, nuk e di saktesisht pas sa orësh na zbritën nga anija dhe na hypen me një kombi-bus, në rreshtin e fundit u ulëm gjashtë veta sa që na u nxike fryma. I fejuari im as që me foli mua, as që me shikonte. Mendoja ku mbeti gjitha ajo dashuri që me premtoi të gjithë ato fjalë të mira që mi tha me trajton si një të huaj ndoshta edhe me keq . Rruga vazhdonte e vazhdonte e ne nuk e dinim as një gjë se çka do të ndodh për fatin tonë, as nuk guxonim t`i pysnim se çka do të ndodhë me neve. Vetëm e dija se tani ndodhemi në Turqi sepse dëgjohej ezani me zë shumë të lartë ,vërehej që rrugëtimi jonë ishte nëpër rrugët jashët qytetit të cilat kontrollohen shumë rrallë nga policia, nuk e di se çfarë vendi i thonë atij mirëpo e di që dukej një vend i varfër sa që një pjesë e rrugës ishte e paasfaltuar.
Vazhdonte udhëtimi jonë mizor e i tmerrshëm për ne, e dinim që po shkonim larg nga familja e shumë afer vdekjës dhe tani takuam dy policë, o zot sa u gëzova thashë se shpëtuam edhe pse nuk disha si te mirrem vesh me ta, thosha ndoshta do ta kuptojnë që ne po trafikohemi, por fati nuk ishte me ne, ata policë po na prisnin neve për të na percjellë siç duket në një pikë kufitare , njëri nga pasgjeret që ishte me ne i cilli vazhdimisht mbante nje çantë në shpinë u dha policëve çantën, ata e hapën dhe filluan tëe buzqeshin, e mbyllën dhe pas pesë minuta bisedë hypën në makinën e tyre dhe këta katër personat nga kombi jonë që flisnin me ta hipën dhe u nisem,ata para neve, ne pas tyre .
Eh, rrugëtimi jonë i trishtueshëm me ankthe i pa ndalshëm ishte i pandërprerë vazhdonte dhe njëkohësisht vazhdonte edhe ankthi jonë i pa nderprerë . Pas një dite, në mbrrijmë ne një kamp që nuk e dinim as një nga ne se në çfarë vendi ishte, shoferi filloi të fliste në gjuhën që tingëllonte në arabishte me disa persona në afërsi të atij kampi që ishte i rrethuar me tela me gjemba. Ata na dhanë nga një karton me ngjyrë të gjelbërt si lloj karte identifikuese dhe kështu ne vazhduam të udhtonim, ishim të lodhura deri në pikën e fundit, kishim nevojë për ujë dhe për ushqim mirëpo ishin gjëra që na mungonin.
Pas disa orëve ne hymë në një vend më të madh se ai që ishte kohë me parë, një kamp ku kishte njerëz me shamija në kokë dhe me armë në duar, thashë me vete se do të na vrasin të gjithëve ,mirëpo po të ndodhte kështu ne do të shpëtonim një herë e mirë. Porsa zbritëm para nesh erdhën dy persona që i kishin fytyrat e mbuluara me maskë, ata urëdhruan që ne femrat të shkojmë në atë kampin që shihej disa metra më larg, nga jashtë ishte i rrethuar me tela me gjemba, kurse pas një ecje disa metrash u shfaq një shtepi njëkatshe por shumë e gjatë e bardhë nga jashtë por e zezë nga mbrenda. Një person para nesh edhe një prapa na shoqëronin për tek hymja e asaj dere, posa hymë pamë një koridor shumë të gjatë dhe me dhoma shumë. Ata na dërguan deri në fund të koridorit dhe na futën me një dhomë e cila nga mbrenda ishte me ngjyrë të gjelbërt. Aty ishin katër shtretër dhe vetem dy karrige, dyshemeja ishte vetëm në ciment, O Zot çfarë tmerri. Ata na e mbyllën derën dhe shkuan , ne filluam të uleshim nepër krevate të cilët ishin aq të fortë me mbulesa të pista.
Pas tre orëve erdhen dy djemt që na shoqëruan për udhtim dhe hynë në dhomë. “Dëgjoni thanë “jemi në Siri ne kemi ardhë të luftojmë në rrugën e Zotit dhe ju jeni po në të njejtën rrugë, detyra e juaj nuk është të luftoni, por të qëndroni këtu të përgadisni bukë për luftëtarët ,të pastroni rrobat e tyre dhe të jeni nën sherbimin e tyre për çdo gjë që ata kanë nevojë. Dëgjuat apo jo?”- bërtiten “ dhe ushqimin duhet të shkoni ta merrni tek ajo dera e kuqe është kuzhina, aty ka vajza që dinë shqip, kërkoni” . Siç e kuptova këta të dy paskan qenë edhe me herët këtu, këta paskan trafiku edhe femra të tjera si ne. Njëri që sillej me butë e pyta ngadalë “Më fal” i thashë “ku ësheë L… për të fejuarin tim. “Në kampin tjetër sonte do të stërvitet nesër do shkojë në luftë në AL NURA” mu pergjigj.
Fillova të qajë. Ata shkuan. njëra nga vajzat mu afru afër dhe më tha: “Pse qanë për at idiot ai të pruni në vdekje e ti qanë për të.”
Më të vertetë ishte ashtu ai me pruni në varr për së gjalli. Shkuam në kuzhinë aty takuam një grua shqiptare e cila ishte shtatzënë dhe po pastronte enët quhej Zyrie , kishte femra kurde, nga Libia, Arabia, Turqia e disa vende tjera. Vendi ku ne qëndronim quhej zona Alepos, xhamat ishin të rrethuar me tela me gjemba nga jasht kurse tek dera atje kryesore qendronin dy persona të armatosur. Gruaja e cila ishte shiptare na tregoj se ajo kishte ardhur këtu me burrin e saj dhe se ai ishte vrarë. “Unë do të vdes këtu”- tha me lot në sy, ka filluar të më mërzitet jeta, nuk besoj se do shpëtoj ndonjë herë . Mjeret ju e unë” thoshte.
Kështu ne flemë nga dy veta në krevat me nga një qebe që mbuloheshim, pastronim terë ditën rrobat e ushtarve pregaditnim bukën…Gjithsej në kamp ishin mbi 30 dhoma të gjitha të mbushura me femra nga të gjitha anët që të gjitha kryenin punën e njejtë në kamp ishte edhe një grua e cila ishte arabe dhe mbante rendin e kampit ajo caktonte se kush çfarë do të bënte edhe pse ne shum vështirë e kishim të kuptonim mirëpo filluam të mësoheshim. Nuk kishim as telefona të lajmroheshim në shtëpi që jemi të gjallë apo të vdekur as nuk dija asgjë për familjen time, pas një muaji mora lajmin se ishin vrar katër shqiptar me tregoj Zyria e cila e kuptonte më mirë se ne gjuhën e tyre ,u pikëllova ndoshta ishte edhe ish i fejuari im.
Kështu vazhdoi jeta ime për tre muaj rresht në atë kamp mizor. Pas katër muajsh përjetimesh e turturash mua me një shoqe dhe disa vajza kurde na barten me një vend tjeter ne ALEPO. Vendi me i rrzikshëm i luftës në Siri, ditën dhe natën kishte luftime sa që nuk guxonim as të flinim shumë. Aty ishte një vend ku sheroheshin luftëtaret e plagosur, dhe një ditë së bashku me një vjazë turke shkuam për të ju dhènë ndihmë ushtarve të plagosur dhe pa pritur takova një djal shqiptar nga Shqipëria i cili ishte vetëm 21 vjeç . Pasi që u ndihmuam ushtarëve u ula të pushoj dhe ai erdhi afër meje, “Si përfundove këtu?”- më tha, dhe unë i rrëfeva tregimin tim. “Do të mundohem që të mbajë këtu afër ndoshta mundem të ndihmojë”. Për herë të parë prej se ika nga shtëpia me ish të fejurin tim ndjeva një gezim në vete lindi një fije shprese për mua…ai me tha se kishte gjetur një rrugdalje nga ky vend tmerri për të dëpërtuar deri në Turqi dhe pastaj nga aty me ndihmën e organizatës për të drejtat e njeriut të ikte për në Shqipëri….Në mbremjën e 18 prillit unë dhe Joni i cili me tha ta thërras ashtu hipëm me një veturë, unë nga prapa ai para me shoferin i cili ishte një ushtarak, e vreja nga veshja që nuk ishte si të tjeret…nuk mund të besoja se po largohem nga ai vend tmerri i cili ishte vet vdekja per mua, s`besoja që po ndodhte… Kështu ne arritëm në vendin Alepos vendi ku u ndalem për herë të parë kur na rrembyen, aty qëndruam dy ditë dhe pas dy ditësh së bashku me Jonin dhe me dy persona tjerë në orën 11 të natës ne vazhduam rrugëtimin për të kaluar kurfirin dhe për të hyrë në Turqi (në orën një, sepse behej ndërrimi i atyre që ruanin kufirin). Ne pas orës një mundëm që ta kalonim kufirin , posa hymë në teritorin turk ecëm në këmb disa kilometra pastaj erdhi një veturë e tipit xhip ngjyrë të bardhë me mbishkrimin e UNHCR-së dhe u ndal para nesh. Në veturë ishin dy persona një femër dhe një mashkull. Ata na morën dhe pastaj na dërguan në një vendstrehim ku ishin mbi 10 mijë vetë të gjithë refugjat sirian të ikur nga lufta. Atëherë kam kërkuar që të thërras ne shtepi në telefon dhe të u tregoj që jam gjallë, pasi që nga ajo ditë që jam larguar nga shtëpia unë nuk kisha komunikuar me familjaret e mij dhe pas tre ditëve UNHCR mua dhe shumë persona të tjer na kthyen në Kosovë, përfundon rrëfimin e saj me lotë në sy vajza e cila ishte trafikuar për në Alepo të Sirisë.
