“Ajo sundoi me autoritet absolut për katër vjet, kalëronte si burrë, e armatosur me harqe dhe me shpata, e rrethuar nga oborrtarët, dhe nuk e mbulonte fytyrën … Shëtiste nëpër tregje e veshur si burrat dhe ulej mes tyre për të dëgjuar tyre “ankesat”. Kështu historianët muslimanë e përshkruanin Raddiyah, princesha turke e kurorëzuar Sulltane në Delhi në vitin 1236. Në Islamin perandorak, Sulltani ishte autoriteti më i lartë politik: i vetmi që do të lëvdohej në lutjet e të premtes; ishte edhe komandant i ushtrisë. Nëse kalifi, autoriteti më i lartë fetar, ishte një rol mashkullor, disa gra u bënë sulltane. Studimet e fundit kanë numëruar 17: dy turke, gjashtë mongoleze, katër indoneziane, dhe dy jemenite. Jo rastësisht, të gjithë popuj në traditë njihnin edhe mbret edhe mbretëreshë. Sipas intelektuales marokene Fatima Mernissi, kujtimi i këtyre sovraneve islame është mohuar për shekuj me radhë, për të privuar gratë muslimane nga modelet politike.
