Armand Shkullaku
Erion Veliaj mund të mos ketë asnjë përgjegjësi direkte për atë çka u zbulua në landfillin e Sharrës. Vërtet ai ka bërë thirrje që njerëzit të punësohen aty dhe ka premtuar punësim të rregullt, por mbase kjo ka qenë përgjegjësi vetëm e firmës së kontraktuar nga bashkia dhe jo e bashkisë vetë. Veliaj mund të mos ketë patur gjithashtu ndonjë interes apo përfitim personal nga ky biznes, prandaj edhe hetimi ndoshta nuk shkon deri në zyrën e tij. Megjithatë, censura mediatike ka qenë e tillë sa këto përgjegjësi jo vetëm që nuk janë trajtuar, por është fshirë çdo asosiacion i logjikshëm mes ngjarjes së rëndë dhe pozicionit të Bashkisë së Tiranës. Eshtë raportuar për një vdekje tragjike, për një dramë njerëzore që luhet çdo natë në Sharrë, por asgjë për faktin e sjellë nga BIRN se “Landfilli i Sharrës është nën administrimin e Bashkisë së Tiranës… se kompania “3R” shpk me seli në Peqin instaloi një impiant për seleksionimin dhe menaxhimin e mbetjeve në landfill… dhe se kjo kompani ishte pjesë e një ingranazhi më të madh që po përgatitej nga Bashkia e Tiranës për menaxhimin e mbetjeve”.
Pak ditë më parë, me të njëjtën shkallë censure, “avulloi” sikur të mos kishte ndodhur fare, një tjetër investigim mbi landfillin e Sharrës, ku tregohej për mbi 50 fëmijë të mitur, deri edhe të moshës nën 10 vjeç, që bashkë me 300 persona të tjerë ishin punësuar në të zezë. Bashkë me të, “avulloi” edhe lajmi i pushimit nga puna të gazetares Alida Tota, që kishte e bërë investigimin për tv A1Neës.
Pra Erion Veliaj ia ka dalë të bllokojë jo vetëm investigimet që mund të vënë në diskutim përgjegjësinë e Bashkisë së tij, por më e rënda, ka eleminuar çdo lajm që e lidh imazhin e “politikanit të dashur me fëmijët”, edhe me ata romë, me atë të skllavërisë moderne të minorenëve të punësuar ilegalisht në Sharrë. Nga ky moment, ky nuk është më problem i Erionit, por i gazetarisë shqiptare. Erioni mund të vizatohet lehtësisht si një Uriah Hip i kohëve tona, por ai ka gjetur sheshin e duhur për të bërë përsheshin e tij.
Me mënyrat e tij, ai ka arritur atë që Berisha, Nano, Rama, apo Meta e tentuan, por gjithnjë, në një mënyrë ose në një tjetër, në njërin krah apo tjetrin, u ndeshën me një pjesë denoncuese të medias. Pa ideologji, pa bindje të vetat, pa qëndrim dhe me qëllim vetëm pushtetin dhe ambicien personale, politikani i ri Veliaj e “ka mirë” me të gjithë. Madje sa më shumë pushtet arrin aq më mirë e ka. Diku me favore, diku me premtime, diku me ngacmime e diku me punësime, Erioni ka shënuar një rekord që çdo politikan, madje edhe në regjime totalitare, do ta kishte zili. Që për të, të flitet, tregohet e shkruhet vetëm pozitivisht. Madje me tekste dhe figurë të gatshme që serviret nga zyra e tij e propagandës. Një rekord ama, që do të rëndojë gjithnjë si njollë turpi në historinë e re të medias shqiptare.
