Një prind i pasur, duke dashur që djali i tij të kuptonte se çfarë donte të thoshte varfëria, e la të kalonte njëditë pranë familjes së një kopshtari. Djali kaloi me ta tri ditë e tri netë. Duke u kthyer për në shtëpi, ndërkohë që ishin ende në makinë, i ati e pyet: “Çfarë më thua për eksperiencën tënde? Si kalove?”
“Mirë”, – u përgjigj djali.
Ndërkohë i ati vazhdonte të këmbëngulte: “A ke mësuar ndonjë gjë?” Djali iu kthye:
“1. Që ne kemi një qen në shtëpi, kurse ata kishin katër, edhe pse ishin më të varfër se ne.
- Që ne kemi një pishinë me ujë të pastër që rrethon gjithë kopshtin e shtëpisë, kurse ata kanë një lum me ujë të pastër, me peshq që u kalon në fshat e shumë gjëra të tjera të bukura.
- Që ne kemi dritë elektrike në kopshtin tonë, kurse ata kanë yjet dhe hënën që i ndriçojnë.
- Që ne e blejmë ushqimin tonë, kurse ata e kultivojnë vetë, e mbledhin dhe e gatuajnë.
- Që kopshti ynë arrin deri në fund të murit rrethues të shtëpisë, kurse i tyre arrin deri në horizont.
- Që ne dëgjojmë CD, kurse ata simfoninë e vazhduar të papagajve, kanarinave dhe shumë gjallesave tëtjera. E gjitha kjo, e shoqëruar shpesh edhe me këngën e ndonjë kopshtari që po punon tokën ngjitur.
- Që ne për t’u mbrojtur jetojmë me sisteme alarmi, kurse ata jetojnë me dyer hapur, të mbrojtur nga miqësia që kanë me fqinjët e tyre.
- Që ne jetojmë të lidhur pas celularëve, kompjuterave dhe televizionit, kurse ata janë të lidhur pas jetës, qiellit, diellit, ujit, kafshëve, tokave dhe familjeve të tyre”.
I ati mbeti tepër i mahnitur nga mësimet e djalit të tij. Në fund, djali vazhdoi duke i thënë: “Faleminderit që më ke mësuar se sa të varfër jemi. Dhe çdo ditë varfërohemi më tepër, sepse nuk e shohim mënatyrën”.
