Edhe në një kohë të çmendur si kjo, ka artistë të vërtetë, në Shqipëri dhe në botë. Megjithatë, artisti është një specie në zhdukje.Duhet të jesh shumë i kujdesshëm me të, pak a shumë siç ndodh me pandat dhe luanët. Kjo është tashmë lajm, le të mos e marrim lehtë sepse nuk ka mbetur shumë kohë për të shpëtuar speciet.
Ne ende mund të gjejmë kreativitet, talent, shprehje përreth, pavarësisht metodave moderne të gjuetisë ç’njerëzore të bazuara në abuzimin e teknologjisë dhe pushtimin e ideologjisë.
Lufta për mbijetesë është e përditshme. Ashtu si artistët e së kaluarës, edhe unë kërkoj objektet e braktisura në papafingo të vjetra, duke kërkuar ndonjë thesar të harruar. Ndryshe nga ajo që thotë me krenari dhe mburrje Maurizio Cattelan (dhe jo vetëm ai, kini parasysh, edhe disa artistë të vërtetë e kanë thënë) “artisti mediokër kopjon, gjeniu vjedh!”, unë them se artisti i vërtetë nuk vjedh, por frymëzohet dhe, në rastet më të mira, zbulon.
Vjedhja është një gjë tjetër.
Të vjedhësh do të thotë t’i marrësh diçka dikujt; Gjeniu nuk e bën këtë.Artisti i vërtetë hulumton dhe mbushet me emocion.Artisti fymëzohet dhe krijon diçka të re.Artisti mediokër, ose siç e quajmë pseudoartisti, kopjon (vetëm në këtë pikë unë dhe reklamuesi paduan mund të biem dakord).
Në fushën e krijimtarisë, kopjimi është vjedhje. Ka një ndryshim të madh midis frymëzimit dhe vjedhjes. Vetë frymëzimi është një kalim i padukshëm i stafetës nga një qenie njerëzore krijuese te një tjetër.
Frymëzimi është. Si mund ta kuptojmë atëherë nëse kemi të bëjmë me një artist apo një pseudo artist? Mjeti i parë konsiston në ndjeshmërinë e vëzhguesit, një cilësi që sigurisht nuk mund të shprehet me shprehjen kanonike “Më pëlqen” ose “Nuk më pëlqen” tipike të botës sonë banale dhe të ndyrë hiperteknologjike.
Sepse nuk ka rëndësi nëse më pëlqen puna e artistit të supozuar apo jo; e gjitha kjo është thjesht çështje shijesh personale.Mjeti i evolucionit krijues.
Ka dy forma pseudoartistike.
Pseudoartistin mund ta dallosh shumë shpejt,ku syri te kap stile veshje bizhush,këpucë me ngjyra të theksuara,dhe veshje me ngrykë të hapur dhe të kuruar deri në thelb.Ka karakter të montuar,dhe eshtë sipërfaqësor.Flet i sjellshëm,por kur prektet aty ku i dhemb del në origjinë.
Artistin e shikojmë shpesh me stilolaps,bllok dhe me pantallona të dalë boje.Të vrenjtur , kokëulur dhe të menduar.Me një orë ku shikon shpesh akrepat dhe ku shpejton dhe luan muzikën e mbrëmjes.
Në botën e artit, dallimi midis artistëve të vërtetë dhe pseudo-artistëve mund të jetë i paqartë.
Artistët e vërtetë i kushtojnë zemrën dhe shpirtin punës së tyre, të nxitur nga pasioni dhe kreativiteti. Pseudo-artistët, nga ana tjetër, mund të imitojnë stilet ose të mbështeten në truke për të fituar njohje.
Nuk janë në gjendje të bëjnë një material muzikor,sepse fjalia e tejkalon vlerën prej qindrarkash prej 1000 ,2000, 3000 4000 eurosh.Ngelen me pentagram të lënë në letër.Muzikën e jetës e merr me vete kudo,dhe përtej asaj bote 
ku nuk ka frymë.
Karakteristikat e Artistëve:
– Origjinaliteti dhe inovacioni
– Thellësia dhe autenticiteti emocional
– Mësimi dhe rritja e vazhdueshme/ të qartë për atë që bëjnë,dhe janë larg hipokrizisë.
Zgjedhin rrethin shoqëror sipas tyre,dhe nuk përbëjnë llum,flasin shpesh për dije,nuk merren me fjalë dhe flasin për kreativitet.Nuk janë biznesmenë artistikë.Mbartin në vetvete kreativitet dhe emocion,një gotë i shoqëron ngado,jo thjesht sepse varen nga ajo,por si e vetmja mënyrë shprehje miqësie brenda një shpirti të madh.
Karakteristikat e Pseudo-Artistëve:
– Imitimi dhe mungesa e origjinalitetit
– Fokusi në famë dhe pasuri mbi artin
– Sipërfaqësia dhe pretencioziteti,hipokrizia,personalitet i dështuar,mosmirnjohës dhe mendjelehtë.Interesi material vihet përpara vendosmërisë,dhe pikpamjes kreative.
– Intiligjenca muzikore është kthyer në shpirt kompiuterik pa arsye,si pseudo-intiligjent artisik,pa vënë në lojë shpirtin.
Robot që zëvendëson njeriun pa shpirt thjesht qark me fije.
Vjedhin lehtë dhe manipulojnë lehtë shoqërinë.Fokusi në vjedhjet e çdo melosi natyral i përshtatur në çdo formë plagjature,apo e thënë ndryshe në etje për risi komercialiteti, që barazohet me fjalën biznes muzikor ,pa i kushtuar shumë vëmendje emocionit dhe fjalës në përcjelljen e tij dhe të saj.
Çfarë mendoni se i dallon artistët e vërtetë nga pseudo-artistët?
Artistët janë individë që krijojnë vepra origjinale që shprehin imagjinatën, emocionet dhe idetë e tyre. Ata mund të jenë:
– Artistë vizualë (piktorë, skulptorë, fotografë)
– Artistë interpretues (muzikantë, valltarë, aktorë)
– Artistë letrarë (shkrimtarë, poetë)
– Profesionistë të tjerë krijues
Artistët shpesh:
– Eksperimentojnë me forma dhe stile të reja
– Sfidojnë normat dhe konventat shoqërore
– Frymëzojnë dhe evokojnë emocione tek të tjerët.
-Pseudo-artistët- janë individë që pretendojnë të jenë artistë, por u mungon kreativiteti, aftësia ose pasioni i vërtetë.
Ata mund të imitojnë stilet e të tjerëve pa shtuar origjinalitet.
– I japin përparësi famës, pasurisë ose trendeve mbi meritën artistike
– Prodhojnë vepra sipërfaqësore ose që u mungon thellësia
-Pseudo-artistët mund të gjenden në fusha të ndryshme, duke përfshirë muzikën, artet pamore, letërsinë dhe më 
shumë.
Pseudo-artistët janë individë që pretendojnë të jenë artistë, por u mungon autenticiteti, origjinaliteti ose talenti. Ata mund të:
1. Kopjojnë punën e të tjerëve pa i dhënë merita ose pa sjellë inovacion.
2. Përqendrohen në famë, pasuri ose famë në mediat sociale.
3. Prodhojnë përmbajtje sipërfaqësore ose joorigjinale.
Vendosemi me jetën reale. Pseudo-artisti nuk mjaftohet me krijimin; ai e vë veten në skenë. Është e veshur me një aurë të prodhuar me kujdes, ku veshja, sjelljet dhe prania në mediat sociale bëhen po aq (ose më) të rëndësishme sesa vetë puna.
Shenjë paralajmëruese: Nëse dini më shumë rreth shijeve letrare, polemikave personale apo zakoneve të përditshme të artistit sesa rreth punës së tij, ndoshta keni të bëni me një figurë që është më e shqetësuar me marketingun e imazhit sesa me thellësinë e krijimit artistik.
Edhe pse eksperimentimi është një karakteristikë fisnike në procesin krijues, tek pseudo-artisti ai shfaqet thjesht si 
një pasqyrim i mungesës së identitetit estetik.
Ata hidhen nga një trend në tjetrin, duke përqafuar moda pa ndonjë fije të përbashkët apo koherencë konceptuale.
Pseudo-artistët kanë tendencë të reagojnë në mënyrë mbrojtëse ose përbuzëse ndaj kritikave, duke i etiketuar bashkëbiseduesit e tyre si “të paarsimuar” ose “të paaftë për të kuptuar kompleksitetin e veprës”.
Një qëndrim i tillë zbulon një pasiguri themelore, të maskuar nga një superioritet i supozuar intelektual. Pseudo-artisti-intelektual është një produkt i kohës sonë, i formësuar nga sipërfaqësia dhe obsesioni me imazhin.
Po e mbyll me dy fjalë.Rroftë muzika e bukur plot emocion.Lavdi poetëve dhe artistëve të vërtetë ,që nuk jetojnë më.Atyre që ende jetojnë sa më jetgjatësi dhe shpirt plot mirësi dhe bukuri .Rroftë arti dhe muzika e vërtetë, ku përçon emocion në shpirtrat e humbur.
Gazetar : Alfred Meminaj
