TIRANË– “Në Manzë, një fshat shqiptar pranë Tiranës, janë të vendosur një grup muxhahedinësh.”- kështu e nis shkrimin në New York Times gazetari Patrick Kingsley, për kampin në Shqipëri.
Sipas organizatës është thënë zyrtarisht se brenda kampit janë 2500 persona, por sipas gazetarit është deklaruar se ai nuk ka parë më shumë se 200 në ato ambiente, ndërsa pjesa tjetër ka zgjedhur të bëjë një jetë të pavarur në vende të ndryshme të Shqipërisë.
Gazetarët rrallë herë lejohen brenda këtyre kampeve dhe kundërshtohen me forcë, por gazetari ia kishte kishte dalë të merrte disa intervista brenda këtij kampi.
Pas vendimit të Presidentit Trump për të vrarë gjeneralin iranian Kasem Sulejmani, dukej se ia vlente të provohej përsëri. A do të lejonte ky grup që pretendon se dëshrion një Iran demokratik të intervistohej nga një gazetar?
Pasi e pranuan në ambientet e kampit, ai ka arritur të shohë edhe jetesën që ata bëjnë, duke shtuar se kanë të gjitha kushtet, madje edhe palestër.
Aleatët më të zhurmshëm të grupit përfshijnë Rudolph W. Giuliani, avokatin personal të Presidentit dhe John R. Bolton, ish-Këshilltarin e tij të Sigurisë Kombëtare. Të dy kanë marrë dhjetëra mijëra dollarë për të folur në konferencat e grupit, ku këta amerikanë me ndikim i përshkruajnë xhihadistët e Popullit si opozita më e ligjshme e Iranit.
“Fillimisht, grupi injoroi dhe nuk pranoi kërkesë për intervistë, por tre orë më vonë u lejova të futesha.”- shkruan gazetari.
“Tre orë më vonë, pak para perëndimit të diellit, unë bëra një telefonatë. Për çudinë time, mua më lejuan brenda. Kështu filluan një seri intervistash, seancash propagandistike dhe turne që zgjatën deri në 01:30 të mëngjesit.”-shtoi ai.
Grupi ndoshta shpresonte të korrigjonte disa prononcime që kanë dhënë nga takimet e mëparshme gazetareske. Një vizitë në 2003 nga një reporter i ‘Times’ në ish-bazën e grupit në Irak përfundoi keq pasi anëtarët e saj folën me një skenar të përsëritur, dhe asaj iu ndalua të fliste me njerëz në mënyrë private.
Këtë herë, shumica e banorëve ishin jashtë kufijve, por zyrtarët lejuan intervista private me disa anëtarë. Me kërkesën time, këta përfshinin Somayeh Mohammadi, 39 vjeç, familja e të cilës ka argumentuar për gati dy dekada se ajo po mbahet kundër vullnetit të saj.
“Kjo është zgjedhja ime,” tha Mohammedi, pasi komandantët e saj dolën nga dhoma. “Nëse dua të largohem, mund të largohem.”
Somayeh Mohammedi
Ndërsa grupi mund të mos ketë provuar të fshihte zonjën Mohammedi, kishte disa momente të çuditshme dhe të treguara kur sekretet mbaheshin fort.
Në veçanti, zyrtarët e lartë e ndienë veten ngushtë kur u pyetën për vendndodhjen e drejtuesit të grupit, Massoud Rajavi, i cili u zhduk në 2003.
“Ku është ai?”- tha Ali Safavi, përfaqësuesi kryesor i grupit në Uashington. “Epo, ne nuk mund të flasim për këtë, kjo është …”
Ai u tërhoq, duke shikuar drejt këmbëve të tij.
A është akoma gjallë? A është ai në Shqipëri?
“Ne nuk mund të flasim për këtë,”- u përgjigj z. Safavi, pas disa sekondash heshtjeje.
Themeluar në vitin 1965 për të kundërshtuar liderin e Iranit, grupi më vonë hodhi poshtë teokracinë që e zëvendësoi.
Grupi pretendon se ende ka mbështetje, por zoti Abrahamian tha që popullariteti i tij ndryshoi pasi u bë më i dhunshëm në fillim të viteve 1980.
“Kur flisni me njerëz që kanë jetuar gjatë revolucionit dhe përmendnin emrin” Muxhahedinë “, ata dridhen.”- tha z.Abrahamian.
Deri në vitet 1980, ideologjia e grupit kishte filluar të përqëndrohej te z.Rajavi dhe gruaja e tij, Maryam.
Për të vërtetuar përkushtimin e tyre ndaj Rajavis, anëtarëve u ishte thënë të divorcoheshin nga bashkëshortët e tyre dhe të hiqnin dorë nga romanca.
Në atë kohë, grupi ishte i vendosur në Irak, nën mbrojtjen e Saddam Huseinit. Fati i saj ndryshoi pas pushtimit të Irakut të udhëhequr nga amerikanët. Pas bllokimit të parë, grupi i njohur gjithashtu si M.E.K., hoqi dorë nga armët. Pavarësisht se ishte listuar nga Amerika si një organizatë terroriste në 1997, ajo ishte vendosur nën mbrojtjen e Amerikës.
Por në vitin 2009, trupat amerikane iu dhanë përgjegjësi për M.E.K. qeverisë së Irakut. Të udhëhequr nga politikanët irakenë, autoritetet irakene lejuan në mënyrë të heshtur militantët e Iranit të sulmonin këtë grup.
Diplomatët amerikanë nisën të kërkojnë për një vend më të sigurt për të strehuar grupin. Pas lobimit intensiv nga një grup ligjvënësish bipartizan, qeveria amerikane gjithashtu largoi ata nga një listë e organizatave terroriste në 2012.
Një vit më vonë, ata u pritën më në fund nga Shqipëria. Qeveria shqiptare shpresonte se mikpritja e saj do të kishte favore me Uashingtonin, sipas ministrit të jashtëm shqiptar, Ditmir Bushati mes viteve 2013 dhe 2019.
Ndërsa një vit më vonë, ata u pritën më në fund nga Shqipëria. Grupi bleu disa fusha në Manëz 15 milje në perëndim të Tiranës, dhe ndërtoi aty kampin.
Gazetari amerikan shpegon se në momentin kur e ka vizituar, baza dukej krejtësisht e zbrazët, pasi mesatarisht aty jetonin rreth 200 ish-anëtarë, ndërsa të tjerët jetojnë të pavarur në Shqipëri.
“Kam takuar 10 prej tyre, të cilët secili prej tyre shpjegon se bën një jetë prej beqari.”-ka thënë gazetari, duke shtuar se ai kishte mësuar ndër të tjera se brenda kampit marrëdhëniet romantike dhe mendimet seksuale ishin rreptësisht të ndaluara, gjithashtu edhe kontakti me të afërmit, familjarët dhe miqtë ishin shumë të kufizuara.
Burimi: Nytimes
