Asnjëherë s’e dimë çfarë heqin artistët për të sjellë në skenë një vepër operistike apo teatrale. Gjërat duken kaq të bukura kur i shohim sa ndonjëherë na duket punë e thjeshtë të aktrosh, të këndosh apo të hiqesh sikur je mirë gjatë rolit. Dje isha në shfaqjen premierë të “La Boheme” në Operën e Vjenës ku personazhi kryesor ishte Saimir Pirgu dhe ndodhi diçka e komplet e papritur.
Duket sikur Saimiri jeton në Vjenë sepse ka shfaqje të shpeshta këtu. Por në fakt kjo është hera e dytë që vjen për sivjet pasi ka bredhur gjithë globin nga Los Angelos, Australi dhe Kinë. Salla ishte e mbushur superplot me sy kureshtarë që prisnin çfarë do të ndodhte. Biletat ishin shitur që në gjysmën e këtij viti kur janë publikuar datat. “La Boheme” flet për historinë e dashurisë së Rodolfos që e luante Pirgu dhe Mimit nga Irina Lungu.
Të dy ishin komshinj e filluan të ndjejnë për njëri-tjetrin pasi Mimi shkoi në shtëpinë e Rodolfos për t’i kërkuar një qiri. Gjatë çdo momenti të shfaqjes Saimiri ishte në skenë pa pushim, përveç rasteve kur ndërrohej skenografia e duhej të ndërrohej. Gjatë gjithë kohës mendoja: si mund të mbajë mend njeriu aq shumë fjalë përmendësh? Përveç kësaj të lëvizë lart e poshtë e të këndojë në të njëjtën kohë? Nuk e di, por artistët meritojnë respektin tonë maksimal për punën e veçantë e tepër të lodhshme që bëjnë.
Gjatë historisë së dashurisë Mimi sëmuret dhe po rënkonte në krevat. Ndërkohë Rudolfo i shkretë i shprehte dashurinë duke i thënë fjalët që çdo femër do të donte të dëgjonte. Në momentin më kulminant të shfaqjes ndodhi diçka e papritur. Saimiri tek ecte me vrull drejt koleges së tij për ta përqafuar sipas rolit, i rrëshqet këmba në dysheme. Unë e pashë një lëvizje ndryshe, por s’e vura re fare me detaje. Mendova që ishte rënie dramatike e shkruar në skenar. Pashë se si Irina u çua nga krevati e u afrua pranë tij për ta mbajtur, sepse ajo e kuptoi që kolegu u vra. Asnjë nga ne s’e kapi që Saimiri ndrydhi këmbën ndërkohë që po këndonte e nuk iu drodh zëri në asnjë moment.
Shfaqja vazhdoi edhe për të paktën 15 minuta. Ai nuk dukej aspak që kishte dhimbje, e aktronte si normalisht. Pas shfaqjes doli dhe drejtori i “Staatsoper” për t’i dhënë një çmim të veçantë dirigjentit. U shtuan dhe 10 minuta të tjera. Protagonistët e shfaqjes u rreshtuan para skenës duke dëgjuar fjalimet e lëvdatat që i bëheshin atij, përfshirë këtu Saimir Pirgun i cili nuk e jepte veten për atë që kishte ndodhur./Marrë nga “Dritare.net”