Ishin vetem 2 te rinj…cmendurisht te dashuruar.Djali i perkiste fese katolike dhe vajza muslimane.
Gjithcka ishte kunder asaj dashurie.Asnjera familje nuk pranonte per asgje ne bote. Dy te dashuruarit ishin ndare ne dysh [familja apo ne te dy].
U be nje kohe e gjate qe mundoheshin te zbusnin zemrat e familjeve te tyre,por mentaliteti i forte fetar i kishte verberuar, pa marr parasysh se behej fjale per lumturin e femijeve te tyre.
Koha kaloi dhe sbente gje tjeter vecse rritej me shume nje dashuri e paster tashme perfundimisht e ndaluar.
Vajza:- e puth dhe i thote:- ti je dashuria ime e perjetshme.
Djali i tha qe kishte marr nje vendim, te arratiseshin dhe te jetonin diku larg.Vajza e perlotur pranoi dhe i tha qe me ty do shkoja deri ne fund te botes, edhe pse te dy ne, do leme gjysmen e zemres ne familjet tona.
U zhduken….
Mjaftoi nje dite qe gjithe te kuptonin gjithcka. [Ata u larguan nga shtepia]
Familjet ishin betuar qe asnjeri prej tyre me nuk kishte vend tek ato, ishte shpejt per nje betim te atill, gjakrat ishin te nxehte, por ata te dy asgje ne bote nuk i kthente mbrapa.
Dy te rinjte kishin shkuar ne nje qytet te larget, me shum mund gjeten nje shtepi te vogel dhe nje pune qe te mbijetonin. Asgje nuk i mposhte as varferia qe i kishte mbuluar……..
Kaluan plot dy vite dhe ata vendosen te martohen.Vajza veshi vellon e bardhe, dhe djali po e priste jashte me kostumin e zi dhe nje kemishen te bardh. Te ftuarit numeroheshin me gishta, ishte vetem shoqria qe ato kishin njohur mbrenda atyre dy viteve.
Hyren ne kishe dhe pasi perfunduan ceromonin, djali i tha: na duhet te shkojme de ne nje tjeter vend. Vajza u habit dhe i tha: po tani ku? Do shkojme dhe ne xhami, duke u betuar qe per ne te dy te mos kete dy fe por nje e vetme ajo e DASHURISE.
Dhe keshtu u martuan e pas nnje viti linden nje djale.Ishte fryti i nje dashurie te mrekullueshme, ai gezim nuk kishte limit.
Dhe mbrenda atij gezimit mungonin gjyshrit e shume te tjere.
Donin ta ndanin dhe me te tjere, malli per ta ndjehej dhe keshtu vendosen t’i takonin, edhe nqs do i kthenin shpinen si dikur do largoheshin me nje cope zemre te vrare, por te pakten sdo u mbeste peng sepse tentuan nje tjeter bashkim.Mirpo gjerat kishin ndryshuar, koha u kishte kthjelluar mendjen dhe zemren dy familjeve. Ata u rikthyen tashme 3 vete, askush nuk fliste pervec loteve.
Lot malli, faji dhe dashurie njekohesisht. Me ne fund ajo dashuri u plotsua, me ne fund ajo dashuri bashkoi jo vetem dy zemra, por dhe dy familje tashme miq, miq te perjetshem, te cilet kuptuan se eshte DASHURIA MBI GJITHCKA .
