Këngëtarja Eleni Foureira ka folur për vitet e vështira të fëmijërisë në Shqipëri.
“Në fillim të karrierës sime u detyrova të mos them se jam nga Shqipëria, sikur të ishte diçka e keqe. Pastaj nuk e mbajta dot veten, edhe TV ishte ndryshe, më i dhunshëm. Unë mendoj se nëse do të filloja sot, nuk do t’i lija njerëzit ta bënin këtë me mua. Bota sot po shkon kundër racizmit, nuk po e lë të lulëzojë dhe kjo është shumë e rëndësishme.
Tani, në këtë fazë të jetës sime, jam duke menduar vazhdimisht se si mund ta rris një fëmijë me mendje të hapur, pa paragjykime dhe stereotipa. Dua ta mësoj që të respektojë të gjithë njerëzit, të mos diskriminojë, të mos ngacmojë, të pranojë, të empatizojë, të kuptojë diversitetin dhe të luftojë për dukshmëri. Dua që të mos ketë turp të jetë vetvetja dhe t’u lërë hapësirë njerëzve të tjerë që e rrethojnë të jenë vetvetja”, tha Eleni Foureira.
Më tej këngëtarja ka pohuar se që në moshë të re i është dashur të kalojë një sërë peripecish, duke nisur nga varfëria e lufta civile në Shqipëri, e më tej emigrimi në Greqi, ku i është dashur të punojë. “Nuk mund ta krahasoj mënyrën se si ai do të rritet me atë se si jam rritur unë. Kam përjetuar një situatë tjetër. Varfëria, lufta civile në Shqipëri, migrimi në Greqi, një mënyrë e madhe për të ripërcaktuar jetën time në një moshë shumë të re.
Në të njëjtën kohë, megjithatë, me dashuri të pakufizuar nga prindërit e mi. E gjithë kjo më bëri shumë të ndjeshme por edhe shumë të vështirë në të njëjtën kohë. Në moshën trembëdhjetë vjeçare shpërndaja fletushka nëpër rrugë, ne duhej të mbijetonim. Nuk kishte vend që të gjithë të mos punonim. Unë do të rris një fëmijë që nuk do të duhet ta bëjë këtë për të mbijetuar.
Por unë dua t’i mësoj atij se është mirë të mos kesh gjithçka dhe se jeta është një lojë pohimi. Asgjë nuk ju vjen kaq shpejt. Dua që ai të dijë se për të pasur diçka, ai duhet të punojë shumë, ashtu si unë kam punuar shumë për t’i dhënë atij atë që do t’i jap”, tha ndër të tjera Foureira.
